Kardeşe mektup

Bugün 15 Şubat Dünya Kardeşler Günü. Aslında böyle her şey için bir gün icat edilmesi meselesine çok sıcak bakmasak da bazı günler bir parça özeni hak ediyor. Bugün de öyle… Herkesin bir kardeşi olmalı bu dünyada. Aynı karnı paylaşmış olmak mühim değil. Ama herkesin bir kardeşi olmalı muhakkak.  Hayatı, hüznü, sevinci, dünyayı paylaşmak için. Hiç yoktan bu dünyaya katlanabilmek için… Hadi siz de kardeşlerinize bir şeyler söyleyin!

Kardeşim, karındaşım, göz ağrım, nazlı kuzum…

Ufacıktın, ufacacıktın…  Bütün güzelliğinle kucağımı doldurduğun günler gibi güzeldin. Ben seninle abla olmayı değil anne olmayı bildim. Yürek tedirginliğimdin… Bu berbat dünyadan seni nasıl koruyacağımı bilememenin ağırlığıyla hem öğrettin hem de öğrendin nasıl esaslı durulacağını, bana hiç iş bırakmadın.  Üstelik boynuzun kulağı geçmesi kuralını da bozmadın.

Aslında bana etmediğini bırakmadın. Seni ilk kucağıma aldığımda boşaltmıştın içini : ) Rahatlamıştın, tiksindim ama ağlaman kesilince geçti. İlk adımını atman için yaptırdığım onca antrenman bir hayli yorucuydu. Sen yürüyünce geçti. Sokaklarda oynarken sana bir şey olmasın diye başını beklemek de gayet sıkıcıydı. Sağ salim eve girince geçti. Eve arkadaşlarım geldiğinde de huzur vermiyordun. Türlü bahanelerle odaya girme çabaların beni deli ediyordu. Abla, deyince geçti. Büyüdün, okullu oldun. Seni sınıfın önünde beklerken geliyordu sesin. Duyunca gülümsedim…Anne karnında kalan yarımdın, 9 yıl sonra geldin. Senin her yaşını kendi yaşıma ekledim.

Dua

Sana öyle alengirli mesajlar vermeyeceğim hayata dair. Sadece dua edeceğim senin için, kardeşim. Bilesin yaşamak çetin… Çok yara almadan ve gözlerini çevirmeden mazlumdan ve sinmeden bir köşeye ve öğrenmeye olan açlığını hep besleyerek geçirmendir ömrünü dileğim. Şimdi ne yapsam dedirtmesin Allah ve uzak etmesin seni vicdanından…

Kardeşler günün kutlu olsun.

Ablan.

Nermin Mazlum